Πολυπολιτισμικότητα και ελληνική ταυτότητα

Πολυπολιτισμικότητα και ελληνική ταυτότητα from Αντίφωνο on Vimeo.

Η διχασμένη ελληνική ιστοριογραφία και κάποιες σκέψεις για τη «θεραπεία» της

π. Βασίλειος Θερμός*

  Κατά καιρούς, όπως πρόσφατα με το 1821 ή λίγο παλαιότερα με τη Σμύρνη, έρχονται στην επιφάνεια δημόσιες διαμάχες γύρω από την ορθότητα συγκεκριμένων ιστορικών απόψεων ή ιστοριογραφικών μοντέλων. Καθώς η από χρόνια αυτονόητη για τα πανεπιστημιακά δεδομένα γνώση εκλαϊκεύεται, το ευρύ κοινό δεν παύει να εκπλήσσεται βλέποντας να αναθεωρούνται στερεότυπες απόψεις με τις οποίες είχε γαλουχηθή από δεκαετίες. Δεν θα είναι υπερβολή να ισχυρισθούμε ότι στην Ελλάδα διαφέρει εντυπωσιακά, ίσως σε αρχετυπικό βαθμό, η κοινόχρηστη ιστορία από την ακαδημαϊκή ιστορία.

  Πώς πρέπει να αντιμετωπισθή ένα τέτοιο φαινόμενο; Είναι σύμπτωμα παρακμής; Είναι ανησυχητικό σημάδι; Πώς θα πορευθή ένα έθνος του οποίου η ηγετική και διανοητική ελίτ έχει ριζικά διαφορετική εικόνα από τον λαό για το παρελθόν, με όποιες συνέπειες μπορεί αυτή η διαφορά να έχει για το αίσθημα εθνικής ταυτότητας και συνοχής;

  Έχω τη γνώμη (και υπό τους περιορισμούς πάντοτε του μη ειδικού) ότι στις δημόσιες ιστοριογραφικές διαμάχες του τόπου μας συγκρούονται δύο διαφορετικοί κόσμοι. Στην πραγματικότητα συγκρούονται η μακρά κεκτημένη συνήθεια της Ανατολής με τα κατακτημένα αυτονόητα της Δύσης.

  Οἱ ὀρθόδοξες χῶρες βρίσκονται σέ διαφορετική ψυχολογική θέση ἀπό τίς δυτικές ὡς πρός τό θέμα μας, ἀλλά καί στό ἐσωτερικό τους οἱ πιστοί χαρακτηρίζονται ἀπό διαφορετική ψυχολογική πραγματικότητα σέ σύγκριση μέ τούς ἀδιάφορους καί δυτικοποιημένους. Ἄλλες εἶναι οἱ ψυχολογικές προτεραιότητες τοῦ καθενός διότι δομεῖται διαφορετικά τό αἴσθημα ψυχικῆς ταυτότητος. Η συντριπτική πλειονότητα τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν ἀντλοῦν τήν χριστιανική τους ταυτότητα πρωτίστως μέσα ἀπό τή διαμεσολάβηση τοῦ ἔθνους. Ἑπομένως μέ ὁποιαδήποτε ἀλλαγή τῆς καταστατικῆς τους σχέσης μέ τό ἔθνος κινδυνεύουν νά μήν εἶναι πιά χριστιανοί!

  Ὑπάρχει χῶρος γιά τό ἔθνος στή σημερινή κοινωνία τῶν πολιτῶν; Δέν θά μποροῦσε νά μήν ὑπάρχει, δεδομένου ὅτι καί τό ἔθνος μέ τή σημερινή του ἔννοια ἀποτελεῖ προϊόν τῆς νεωτερικότητας. Ἀλλά χρειάζεται νά δοῦμε μέ ποιά μορφή ὑπάρχει. Ὅπως εἶναι μᾶλλον γνωστό, οἱ ἐξελίξεις διαμόρφωσαν δύο βασικούς τύπους ἐθνικῆς συνείδησης.

  Ὁ πρῶτος ἀναπτύχθηκε στή Βρεττανία καί στή Γαλλία. Ἐδῶ τό ἔθνος γίνεται ἀντιληπτό ὡς ἔννοια πού ἀπορρέει ἀπό τόν πατριωτισμό τοῦ συντάγματος. Ἕνας πολίτης αὐτοῦ τοῦ μοντέλου συγκροτεῖ ψυχική ταυτότητα μέσα ἀπό τήν ἐθνική ἰδεολογία ὅπως αὐτή νοηματοδοτεῖται ἀπό τούς θεσμούς τῆς πολιτικῆς κοινωνίας, μέ ἄλλα λόγια αἰσθάνεται τό ἔθνος μέσα ἀπό τούς θεσμούς τοῦ «συνανήκειν». Ἡ ἐκδοχή αὐτή ἐμπλουτίστηκε ἀπό τίς μεταπολεμικές θεωρίες γιά τήν ἰδεολογία καί τή συγκρότηση ταυτοτήτων. Ἄς προσθέσουμε ἐδῶ ὅτι αυτός ο τύπος έθνους ἀποτελεῖ τήν κοινή βάση τῶν ἐπικρατέστερων θεωριῶν γιά τό ἔθνος στή διεθνῆ ἀκαδημαϊκή κοινότητα.

  Καθοριστικό χαρακτηριστικό τοῦ ἐν λόγῳ μοντέλου εἶναι τό γεγονός ὅτι ἐθνικές ἀρετές εἶναι οἱ κοινωνικές ἀρετές. Παρ’ ὅλα αὐτά ἡ δυναμική τοῦ ἔθνους ὑπό τήν ἔννοια τῆς ἰδιοπροσωπίας τῶν παραδόσεων καί τῶν συμβόλων ὑπάρχει. Ἡ κοινή ἔννοια τῆς δικαιοσύνης δέν εἶναι ἀρκετή. Μέ λίγα λόγια, ὑπάρχει καί ὑγιής πατριωτισμός σύμφωνα μέ τό μοντέλο αὐτό, δηλαδή συνδεμένος μέ τόν ἱστορικό πολιτισμό τοῦ ἔθνους, ἀρκεῖ νά ἐναρμονίζεται μέ τίς ἀρχές τῆς κοινωνίας τῶν πολιτῶν. Πρωτίστως ὅμως ὁ πολίτης αἰσθάνεται ὑπόλογος ψυχικά ἀπέναντι στήν κοινωνία.

  Ἀπό τή «διαφωτιστική» ἐκσυγχρονιστική διανόηση στόν τόπο μας θεωρεῖται (και ὄχι ἀβάσιμα) ὅτι ἐνδεχόμενη υἱοθέτηση αὐτοῦ τοῦ μοντέλου θά προαγάγει τήν κοινωνική εἰρήνη, την ἀνοχή ἀπέναντι στήν ὁποιουδήποτε τύπου διαφορά, τήν ἀξιοπιστία καί ὑπευθυνότητα τοῦ πολίτη, τή συνεργασία, τό ξεπέρασμα τῶν συνδρόμων ἄμυνας καί ἀπομονωτισμοῦ... ἐνῶ θά ἐξαπλώσει περισσότερο τό νόμο καί τό δίκαιο στίς κοινωνικές καί διεθνεῖς σχέσεις.

  Ποιός εἶναι ὁ δεύτερος τύπος ἐθνικῆς συνείδησης; Τό βαλκανικό καί γερμανικό μοντέλο. Παρά τήν αἰτιολογική σύνδεσή του μέ τή νεωτερικότητα τό μοντέλο αὐτό ἐκφράζει κυρίως, ὄχι τόν ὀρθό λόγο, ἀλλά τό θυμικό. Ἡ σύνδεσή του μέ τή νεωτερικότητα ἐπιτυγχάνεται κατά βάσιν μέσῳ τῆς ἰδεολογίας.

  Τό ἔθνος λατρεύθηκε ἰδεολογικά κατά τόν 19ου αἰῶνα ἐπί τῇ βάσει τῆς «ἐθνικῆς ψυχῆς». Τό πάθος αὐτῆς τῆς λατρείας ὑπῆρξε ἀνάλογο τοῦ θρησκευτικοῦ: τό ἔθνος γίνεται ἱερό, διαθέτει «ἀποστόλους καί μάρτυρες», ἀπαιτεῖ «κατήχηση» στόν ἀπελευθερωτικό ἀγῶνα, ἡ δέ ἀμφισημία του ἐμπνέει ὅ,τι καί μέ τίς θρησκεῖες: εἴτε λαμπρά κατορθώματα θυσίας καί ἡρωισμοῦ, εἴτε φανατισμό καί ἐγκληματικότητα. Ὡς πολιτισμικό ἔρεισμα αὐτῆς τῆς ἐκδοχῆς περί ἔθνους χρησίμευσε κυρίως ὁ γερμανικός ρωμαντισμός.

  Σ’ αὐτή τήν κατηγορία σκέψης τό ἔθνος γίνεται ἀντιληπτό ὡς μιά διαχρονική κοινότητα κουλτούρας καί ἱστορίας. Ἄλλοτε θεωρεῖται ἀδιαλείπτως ἐνεργό καί ἄλλοτε ἀφυπνίζεται κάτω ἀπό ὁρισμένους ὅρους. Ἡ ἀφύπνιση κατά τόν 19ο αἰῶνα ἀποδίδονταν στή θεία πρόνοια ἤ τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐνῶ στήν ἐποχή μας σέ συγκεκριμένες οἰκονομικοκοινωνικές μεταβολές.

  Ἐπειδή ἡ συναισθηματική ἐπένδυση στό ἔθνος εἶναι σ’ αὐτή τήν ἐκδοχή πελώρια, εἶναι ἑπόμενο νά προκάλεσε καί νά προκαλεῖ πάθη. Αὐτό ἐξηγεῖ καί τίς φρικτές αἱματοχυσίες πού ἔλαβαν χώρα κατά τόν 20ό αἰῶνα μέ ἀφετηρία -ὄχι τυχαῖα- στή Γερμανία καί στα Βαλκάνια. Ἕνα τέτοιο ἔθνος ὑπόκειται σέ μία νοητική ἀναπαράσταση ἀπό τά ὑποκείμενα τέτοια ὥστε νά ἱκανοποιεῖ ψυχικές ἀνάγκες συνοχῆς καί ἰσχύος. Ὁ ἄνθρωπος σέ αὐτό τό μοντέλο δέν εἶναι τόσο πολίτης ὅσο μέλος ἑνός ἔθνους, αὐτή ἡ ἰδιότητα εἶναι πού χαρίζει τή θεμελιώδη ταυτότητα. Αὐτό τό ἐπιτυγχάνει μέ τό νά συγκρατεῖ τίς διαλυτικές δυνάμεις τοῦ ψυχισμοῦ καί νά παρέχει ἀσφάλεια: ἐφ’ ὅσον ὁ ἐχθρός βρίσκεται κάπου ἔξω ὁ ψυχισμός ἀποφεύγει τόν δικό του ἐμφύλιο πόλεμο μέσῳ τοῦ ἀσυνείδητου ψυχολογικοῦ μηχανισμοῦ τῆς προβολῆς. Ἐπί πλέον «φυσιολογικοποιεῖ» τίς ἀσυνείδητες ἐπιθετικές ἐνορμήσεις ἐνσωματώνοντάς τις σέ κοινό συμβολικό σύστημα, τό ὁποῖο ἀποενοχοποιεῖ τίς ἐνορμήσεις αὐτές παρέχοντάς τους ἰδεολογική προκάλυψη. (Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ ἐμπειρική παρατήρηση ὅτι ὅσο περισσότερο ἐθνικιστής εἶναι κάποιος τόσο μεγαλύτερη χαρακτηρολογική ἐπιθετικότητα ἐμφανίζει). Ἡ ἐθνική συνείδηση, μέ ἄλλα λόγια, ἐδῶ ἐξυπηρετεῖ πρωτίστως συναισθηματικούς σκοπούς τῆς ψυχικῆς οἰκονομίας.

  Τό προπατορικό ἐλάττωμα αὐτοῦ τοῦ ἐθνικισμοῦ, στόν ὁποῖο ὅπως εἶναι φανερό ἀνήκει καί ὁ ἑλληνικός, βρίσκεται στόν ἔντονα φαντασιακό χαρακτῆρα τῆς ἀντίληψης ἑαυτοῦ καί τῶν ἄλλων. Τό ἔθνος στό ὁποῖο ἀνήκει κάποιος δέν γίνεται ἀντιληπτό στήν πραγματική του κατάσταση, ἀλλά στήν ἰδεατή: ἡ ἐπιθυμία συγχέεται μέ τήν πραγματικότητα. Ἐξογκώνονται οἱ ἀρετές του καί ἀποσιωπῶνται οἱ κακίες του, ἐνῶ σέ κάποιες περιπτώσεις ἀναπτύσσεται ἡ θεωρία τοῦ περιουσίου ἔθνους. Φυσικά υἱοθετεῖται μία ἐγωκεντρική στάση σύμφωνα μέ τήν ὁποία δέν παραχωροῦνται στά ἄλλα ἔθνη ἰσοδύναμα αἰτήματα ὅσων ζητοῦνται ἀπό αὐτά. Πρόκειται γιά τήν ἀσυνέπεια τοῦ ἐθνικισμοῦ στήν αὐτοκριτική καί στά αἰτήματά του, τήν ὁποία ἐπισημαίνει ὁ Gellner.

  Εὔλογη ἀπόρροια αὐτῆς τῆς ἐκδοχῆς περί ἔθνους ἀποτελεῖ ἡ προβληματική στάση της ἀπέναντι στό νόμο. Ὁ νόμος δέν γίνεται δεκτός ὡς ὑποχρεωτικός καί ἐξισωτικός, ἀλλά διαθλᾶται μέσα ἀπό τά συμφέροντα καί τίς προτιμήσεις λαμβάνοντας κυρίως προσωπική χροιά. Ἡ ἔμφαση στό πρόσωπο καί τίς προσωπικές σχέσεις συνήθως λειτουργεῖ ὡς ἄλλοθι, δεδομένου ὅτι κατά βάθος τό ἐθνικιστικό ὑποκείμενο δέν ἀνέχεται ἄλλο νόμο πέρα ἀπό ὅ,τι τό ἀγχολύει καί ὅ,τι τό ἰσχυροποιεῖ. Ἡ λανθάνουσα ψυχική δομή ἔγκειται σέ μία ναρκισσιστικά ἐξογκωμένη καί παντοδύναμη εἰκόνα ἑαυτοῦ, ἡ ὁποία αἰσθάνεται τό κέντρο τοῦ κόσμου: ὅλα τά ἄλλα ἔθνη πρέπει νά παραμερίσουν μπροστά στό μεγαλεῖο τοῦ ἐκλεκτοῦ ἔθνους.

  Ἄν ἡ ἰδέα-κλειδί τοῦ πρώτου τύπου πατριωτισμοῦ εἶναι ἡ δικαιοσύνη, τοῦ δευτέρου τύπου εἶναι τό μεγαλεῖο. Ἡ στενότατη διασύνδεση τοῦ ἔθνους μέ τήν ἰσχύ γίνεται ἐμφανής καί ἀπό τήν ἄρρηκτη διαπλοκή ἔθνους καί κράτους. Τό ἔθνος δέν ἀρκεῖται στήν διατήρηση τῆς ἰδιοπροσωπίας του ἀλλά διεκδικεῖ κρατική ὀντότητα καί θεσμική ἐπιβολή, μέσα ἀπό τό γνωστό δίδυμο «ἔθνος-κράτος». Τό ἔθνος μεγαλουργεῖ ὅταν ἀνεξαρ-τητοποιεῖται καί ἐπεκτείνεται. Πρός τόν σκοπό αὐτό ἡ ἱστορία διαβάζεται μεροληπτικά, προκειμένου νά δικαιωθοῦν οἱ ἐδαφικές ἀξιώσεις.

  Αν ο δεύτερος τύπος εθνικής συνείδησης σάς θυμίζει κάτι, έχετε απόλυτο δίκιο. Ο ελληνικός πατριωτισμός ερωτοτροπεί ανέκαθεν με τον εθνικισμό του θυμικού. Το δυστύχημα εδώ είναι οτι, όπως εἶναι παγκοίνως γνωστό, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει συνδεθῆ ανεπιφύλακτα μέ αὐτοῦ τοῦ τύπου τόν ἐθνικισμό, γι’ αὐτό καί κατά κανόνα ὑποδαύλισε καί στήριξε τίς ἐθνικές διεκδικήσεις, χωρίς νά ἐνδιαφερθῆ στόν ἴδιο βαθμό καί γιά τίς ἀρετές τῆς συνυπάρξεως. Αὐτή ἡ ἐπιζήμια σύνδεση κατέστη δυνατή, ὄχι μόνο ἐξ αἰτίας συγκεκριμένων ἱστορικῶν περιπετειῶν, ἀλλά καί ἐπειδή ἡ θεολογική σκέψη δέν ἔχει ἀσχοληθῆ σχεδόν καθόλου μέ τή δυναμική τῆς ἰδεολογίας προκειμένου νά συμβάλει καί αὐτή στήν ἀπογύμνωσή της.

  Μέ τό νά παραμένει ἀνυποψίαστος ὁ ἐκκλησιαστικός λόγος σχετικά μέ τόν μηχανισμό τῆς αὐταπάτης που είναι εγγενής στήν ἰδεολογία, ἀφήνει ἀφύλακτα τά νῶτα του στήν χρήση του ίδιου ἀπό τήν ἐθνική ἰδεολογία, μιά χρήση ἡ ὁποία ἐνδέχεται νά ὁδηγήσει καί σέ ἀλλοίωση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μηνύματος. Νομίζει (ὁ ἐκκλησιαστικός λόγος) ὅτι χρησιμοποιεῖ τόν πατριωτισμό ἀλλά στήν πραγματικότητα χρησιμοποιεῖται ἀπό τόν ἐθνικισμό. Ἡ μέχρι τώρα θητεία τῆς Ἐκκλησίας στό ἔθνος συνόδευσε τόν ἐθνικισμό στά δεινά τῆς ἰδεολογίας, γι’ αὐτό καί τώρα εἰσπράττει τήν κρίση της.
Όμως ἡ ἀρχική γέννηση καί ἀνάπτυξη τῆς Ἐκκλησίας ἔλαβε χώρα σέ περιβάλλον πού ἔμοιαζε, τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν, μέ τή σημερινή κοινωνία τῶν πολιτῶν, δηλαδή σε περιβάλλον ρωμαϊκῆς παγκοσμιοποίησης. Εἶναι καί αὐτός ἕνας ἀπό τούς λόγους πού ὑποστηρίζω πώς ἡ κοινωνία τῶν πολιτῶν ἀποτελεῖ φυσικώτερο χῶρο γιά τήν Ἐκκλησία ἀπό ὅσο τό ἔθνος.

  Γιατί η Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία είναι ασύμβατη μέ τόν δεύτερο τύπο τοῦ ἔθνους, ὁ ὁποῖος μέχρι τώρα μονοπώλησε στον τόπο μας την εθνική συνείδηση;

1) Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει καθῆκον νά ἀρνεῖται τόν φαντασιακό χαρακτῆρα πού τόσο συχνά προσδίδεται στήν ἐθνική ταυτότητα, λόγῳ τῆς ἀγάπης της πρός τήν ἀλήθεια. Χρειάζεται νά δώσει ἰδιαίτερη προσοχή στήν ἐπισήμανση τοῦ Gellner ὅτι «σέ γενικές γραμμές ἡ ἐθνικιστική ἰδεολογία ὑποφέρει ἀπό μία διάχυτη ψευδῆ συνείδηση. Οἱ μύθοι της ἀντιστρέφουν τήν πραγματικότητα: ἰσχυρίζεται πώς ὑπερασπίζεται τόν παραδοσιακό πολιτισμό, ἐνῶ στήν πραγματικότητα βοηθᾶ νά κατασκευαστεῖ μιά ἀνώνυμη μαζική κοινωνία... Κηρύσσει καί ὑπερασπίζεται τήν πολιτισμική ποικιλία, ὅταν στήν πραγματικότητα ἐπιβάλλει τήν ὁμοιογένεια τόσο στό ἐσωτερικό τῶν πολιτικῶν ὀντοτήτων, ὅσο καί μεταξύ τους σέ μικρότερο βαθμό». Στήν πραγματικότητα πρόκειται γιά μιά πλασματική ὁμοιογένεια ἀπέναντι στόν ἀληθινό ἤ φανταστικό κίνδυνο, μιά ὁμοιογένεια πού συχνά περιλαμβάνει καί ἔντονα ἀντικοινωνικά στοιχεῖα, ἀρκεῖ νά εἶναι «πατριῶτες»!

2) Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει χρέος νά ἀντιστέκεται στόν ἐγωκεντρικό χαρακτῆρα τοῦ ἐθνικισμοῦ, ἀναγνωρίζοντας τά θετικά στοιχεῖα ὅλων τῶν ἄλλων ἐθνῶν καί τῶν πολιτισμῶν τους. Μάλιστα, κάτι περισσότερο: ἔχει ὑποχρέωση νά ἀνεύρει καί νά ἀναδείξει ἐκεῖνα τά στοιχεῖα τῶν ἄλλων πολιτισμῶν τά ὁποῖα θά μποροῦσαν νά συμβάλουν στή σάρκωση τῆς ἀλήθειας τοῦ Θεοῦ μέσα στό σύγχρονο κόσμο. Ἡ συνάντηση Θεολογίας καί πολιτισμοῦ δέν σταμάτησε μέ τόν ἑλληνικό πολιτισμό. Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι πολιτισμοί ἔχουν ἀνάγκη κάποιου ἰσχυρότερου χειραγωγοῦ στή διαδικασία προσλήψεώς τους ἀπό τήν Ἐκκλησία, ὁ ὁποῖος ὅμως νά ἀντιλαμβάνεται τήν ἰσχύ του καί τά ἱστορικά του προνόμια, ὄχι ὡς «ἁρπαγμόν», ἀλλά ὡς «κένωσιν» καί ἔξοδο ἀπό τήν ἐγωκεντρικότητά του.

3) Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει «συμφέρον» νά προάγει τά ἰδεώδη τῆς κοινωνίας τῶν πολιτῶν, διότι μέ αὐτά ἐξασφαλίζει ἐλευθερία κινήσεων καί δράσεων σέ χῶρες πού δέν ἀποτελεῖ τήν πλειονότητα, ἀλλά καί διότι μέσῳ τῆς ἀτομικῆς αὐτοδιαθέσεως ἔχει τήν δυνατότητα νά ἀποκτᾶ νέα μέλη διά τῆς μεταστροφῆς τους στόν Χριστό. Προφανῶς δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι στόν τόπο μας, ὅπου λειτουργεῖ σέ ὑποτυπώδη μορφή ἡ κοινωνία τῶν πολιτῶν, κάθε ἄτομο πού μεταστρέφεται σέ ἄλλη θρησκεία ἤ αἵρεση θεωρεῖται ἀπό τούς πιστούς λιγώτερο ἕλληνας. (Καί ἐνδεχομένως νά ἀληθεύει αὐτό, ἀφοῦ ἡ ἐθνική μας ταυτότητα δομεῖται κατά τόν βαλκανικό τύπο!)

  Ἀντίθετα, ἄν θά ἐπιθυμούσαμε νά ἀρθρώσουμε κριτικό λόγο γιά το εκσυγχρονιστικό μοντέλο περί έθνους, θά παρατηρούσαμε τά ἀκόλουθα:

1) Ὁλόκληρη ἡ συζήτηση περί ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων στηρίζεται σέ ἀνθρωποκεντρικό σκεπτικό, ἀφοῦ ἀπουσιάζει μία θεολογία περί τῆς ἰσότητας τῶν ἀνθρώπων. Αὐτό τό ἔλλειμμα ὀντολογίας καθιστᾶ εὐάλωτη στό πέρασμα τοῦ χρόνου τήν θεσμιζόμενη ἰσοτιμία καί ἀνοίγει τήν πόρτα στόν κίνδυνο ἡ κοινωνία τῶν πολιτῶν νά ἐκφυλισθῆ σέ ἁπλῆ ἰσορροπία συμφερόντων.

2) Ὁ ὑπερτονισμός τῆς ταυτότητας δικαίου ὁδηγεῖ σέ πολιτισμικό ἀποχρωματισμό, στοιχεῖο πού διευκολύνει τήν ἐπιβολή ἀλλοτριωτικῶν πρακτικῶν ἀφοῦ μειώνει τίς ἠθικές ἀντιστάσεις. Τό ἐπιχείρημα αὐτό ἀποτελεῖ καί τόν κατ’ ἐξοχήν ἀντίλογο τοῦ σημερινοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χώρου στήν πρόταση τοῦ κοσμοπολιτισμοῦ. Αὐτό πού δέν ἐπισημαίνεται εἶναι πώς οἱ σημερινοί μηχανισμοί ἀλλοτριώσεως ἀπευθύνονται κυρίως στό ἀσυνείδητο καί τίς αἰσθήσεις (μέσῳ τῆς διαφημίσεως καί τῆς εἰκόνας ἐν γένει), κάτι τό ὁποῖο ὁ ὀρθός λόγος δέν εἶναι ἐπαρκῶς προετοιμασμένος νά ἀντιμετωπίσει. Μέ λίγα λόγια, ἡ κοινωνία του νόμου δέν εἶναι σέ θέση νά ἀποτρέψει τόν ἐκφυλισμό τοῦ ἀνθρώπου. Πέρα ἀπό τίς δικές της ἀξίες χρειάζονται καί οἱ ἀξίες τοῦ πολιτισμοῦ ὡς ἀντίδοτο.

3) Ἡ ἀπουσία πνευματικοῦ ὑπόβαθρου στήν «ἀσκητική» τῶν πολιτῶν καί ἡ ἀποκλειστική θεμελίωσή της σέ ἀρχές δικαίου ἐγκυμονοῦν τόν κίνδυνο ἐγωκεντρικοῦ περιορισμοῦ τῆς συνταγματικής κοινωνίας τῶν πολιτῶν ἐντός τῶν συνόρων. Μέ ἄλλα λόγια τό μοντέλο της δέν ἐξάγεται, διότι αὐτό θά σήμαινε δραστική περιστολή δικαιωμάτων «χρησικτησίας» τοῦ δυτικοῦ κόσμου πάνω στόν τρίτο κόσμο. Ἔτσι οἱ ἀνεπτυγμένες «ήρεμες» χῶρες συμπεριφέρονται διπρόσωπα: δέν ἐμποδίζονται νά ἐξάγουν τά ἐπικίνδυνα ἀπόβλητά τους σέ ἄλλες φτωχότερες ἤ νά χρησιμοποιοῦν γιά σεξουαλικό τουρισμό γυναῖκες καί παιδιά χωρῶν πού δέν διαθέτουν κοινωνία τῶν πολιτῶν γιά νά τά προστατέψουν!
Ἡ ἐκκοσμίκευση πού δέν ὁδηγεῖ ἀναγκαστικά στήν ἀποθρησκειοποίηση τῆς κοινωνίας χρειάζεται κάποια θετική ἀποδοχή ἀπό τήν Ἐκκλησία προκειμένου νά μπορέσει νά συμμετέχει δημιουργικά καί ἀποτελεσματικά στόν δημόσιο διάλογο στά πλαίσια τῆς κοινωνίας τῶν πολιτῶν γιά τή διαμόρφωση τοῦ κράτους δικαίου. Μέ ἄλλα λόγια, ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει πλέον τή δυνατότητα (οὔτε κἄν τό δικαίωμα) νά ἀπορρίπτει τήν ἐκκοσμικευμένη κοινωνία τῶν πολιτῶν στόν δημόσιο λόγο της. Ἀντίθετα, καλεῖται νά συζητᾶ ὡς ἕνας ἀπό τούς πολλούς, κάτι πού φυσικά τῆς προκαλεῖ μεγάλη δυσαρέσκεια.

  Μέσα στό οὕτως διαμορφωμένο πλαίσιο ἀποδεικνύονται παντελῶς ἄχρηστα κάποια προνόμια πού ἔρχονται ἀπό τό παρελθόν. Ἡ ἐπιβίωση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ λόγου μέσα σέ μία σημερινή δυτική κοινωνία στηρίζεται πλέον ἀποκλειστικά καί μόνο στίς ἀρχές τοῦ ὑγιοῦς ἀνταγωνισμοῦ. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀνεξάρτητα ἀπό τό γιά πόσο καιρό ἀκόμη θά τῆς παρέχεται μιά τυπική θεσμική ὑπεροχή, ἔχει ἤδη ἀρχίσει νά δρᾶ ὡς ἕνας ἀπό τούς πολλούς, ἕνα ἔργο πού τό ἀγνοοῦσε μέχρι τώρα καί γιά τό ὁποῖο τά στελέχη της δέν εἶναι ἐπαρκῶς ἐκπαιδευμένα.

*

  Υπ’ αυτές τις προϋποθέσεις λοιπόν είναι απόλυτα εύλογο να συγκρούονται δύο τόσο αντιτιθέμενα ιστοριογραφικά μοντέλα. Το «παραδοσιακό» εκλαμβάνει την εκπαίδευση ως εργαστήριο που σκοπό έχει να γαλβανίζει το θυμικό ώστε να προστατεύσει τη χώρα από υπαρκτούς ή ανύπαρκτους εχθρούς. Το «εκσυγχρονιστικό», αντίθετα, θεωρεί την εκπαίδευση ως χώρο δημιουργίας απλώς πολιτών, απολύτως άχρωμων ως προς την εθνική ταυτότητα. Το πρώτο ορκίζεται στο απειλούμενο μεγαλείο του έθνους, το δεύτερο λογοδοτεί για τη νομιμοφροσύνη του στο υπερεγώ (δηλ. σύστημα κανονιστικών αξιών) της νεωτερικότητας, εσχάτως δε και της μετανεωτερικότητας. Το πρώτο απολαμβάνει τη ησυχία του επί μακρόν ελλιμενισμού, το δεύτερο βρίσκεται σε διαρκή κίνηση και αυτοδιαμόρφωση.

  Η ασυμβατότητα των δύο μοντέλων εγείρει δυναμικά πόλωσης που ενεργεί τελικά ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Κάθε υπενθύμιση της παρουσίας του ενός σκληραίνει τη στάση του άλλου. Η μάχη είναι παθιασμένη και δεν θα κοπάσει παρά με την εξόντωση του αντίπαλου, κάτι που δεν θα έλθει ποτέ. Φρονώ πως ο εκκλησιαστικός λόγος οφείλει να επιδείξει σωφροσύνη και να σπάσει τον φαύλο κύκλο. Έχει χρέος να αντιμετωπίσει νηφάλια την πραγματικότητα του έθνους χαράσσοντας τη μέση οδό μεταξύ των δύο άκρων.

  Καμία αλλαγή στην ιστοριογραφική του αντίληψη δεν μπορεί να λάβει χώρα χωρίς προηγουμένως να αποκολληθή από το γερμανικό-βαλκανικό μοντέλο εθνικής ταυτότητας, δηλαδή χωρίς να απαλλαγή από τα βαρίδια της εθνικιστικής ρητορείας του παρελθόντος. Ο εκκλησιαστικά εμπνεόμενος ιστορικός λόγος έχει υποχρέωση με τη στάση του να καταγγείλει τόσο τον σχετικισμό όσων ντρέπονται για την ελληνική τους ταυτότητα όσο και τη φοβική αμυντικότητα εκείνων που η συμπεριφορά τους συνιστά ζωντανή δυσφήμιση του ελληνισμού.

  Επιπλέον καλείται να αντιληφθή την πασιφανή πραγματικότητα ότι, αν η άχρωμη και εκσυγχρονιστική ιστοριογραφία έχει σήμερα καταλάβει το έδαφος που κατέλαβε, οφείλεται κατά κύριο λόγο στα «κατορθώματα» του ελληνικού εθνικισμού του παρελθόντος. Ενός εθνικισμού ο οποίος φακελώνοντας και βασανίζοντας ανθρώπους, περιθωριοποιώντας πληθυσμούς, ρητορεύοντας ασύστολα, καπηλευόμενος τα όσια, οδηγώντας σε εθνικές καταστροφές και τραγωδίες, κατάφερε να εκθρέψει το «αυγό του φιδιού» με την αντίστροφη έννοια, δηλαδή του εθνικού και θρησκευτικού αποχρωματισμού. Τόσο δύσκολο είναι οι εκκλησιαστικοί να αντιληφθούμε ότι σήμερα πληρώνουμε τις αμαρτίες της Δεξιάς που κυβέρνησε ασύδοτα επί δεκαετίες τον τόπο και την οποία τότε δεν κρίναμε αλλά μάλλον αναπτύξαμε ομαλότατη συνεργασία; Επιτέλους, οφείλουμε οι χριστιανοί να συνειδητοποιήσουμε πως οι φυλακισμένοι και διωκόμενοι αριστεροί συχνά υπήρξαν πιο καλλιεργημένοι (ίσως και ηθικώτεροι) από τους άξεστους βασανιστές τους και πως η τότε Εκκλησία στάθηκε με το μέρος των δεύτερων. Τέτοιες ιστορικές αδικίες δεν μένουν ατιμώρητες και κινητοποιούν τους πνευματικούς νόμους.

  Συγκεκριμένα και εντελώς ενδεικτικά ο εκκλησιαστικά εμπνεόμενος ιστορικός λόγος θα χρειαστή:

α) Να επικεντρώσει εξ ίσου στις αρετές και στα ελαττώματα του λαού μας, προκειμένου να εξαχθούν διδάγματα χρήσιμα για το παρόν και το μέλλον. Για να συμβή αυτό θα πρέπει να μην αποκρύπτονται ντροπιαστικές σελίδες της ιστορίας μας (π.χ. ακρωτηριασμός Βουλγάρων αιχμαλώτων στο Βυζάντιο, σφαγή Τριπολιτσάς, βιαιότητες εναντίον Τούρκων της Μικράς Ασίας κατά το 1921-22, συνεργασία με Γερμανούς κατά των Εβραίων της Θεσσαλονίκης και λεηλασία περιουσιών τους, καταπίεση και σφαγές αμάχων Τουρκοκυπρίων κ.ά.), αλλά να λέγεται «η αλήθεια γυμνή», κατά την φράση του Μακρυγιάννη.

β) Συμπληρωματικά προς το πρώτο, να αποδεχθή το προφανές αξίωμα πως για τα περισσότερα γεγονότα δεν υπάρχει μόνο μία ιστορική αλήθεια. Διάφορες εκδοχές είναι δυνατό να αληθεύουν ταυτόχρονα. Μέ άλλα λόγια, δεν είναι όλες οι προτάσεις της μετανεωτερικότητας για πέταμα.

γ) Να σκύψει με μεγαλύτερο σεβασμό στους άλλους πολιτισμούς, ιδιαίτερα σε εκείνους με τους οποίους ο ελληνικός ανέπτυξε περισσότερες δοσοληψίες και να μην διστάσει να αναγνωρίσει και τα δάνεια εισόδου παράλληλα με εκείνα της εξαγωγής.

δ) Να επεκτείνει την αναθεωρητική της στάση σε όλες τις πτυχές της επιρροής της (κατήχηση, ραδιόφωνο, έντυπα), έτσι ώστε να παιδαγωγήσει υπεύθυνα τον λαό και να μην τον «ντοπάρει» μονόπλευρα.

Μια τέτοια αλλαγή δεν θα πρέπει να αποτελεί κίνηση τακτικης αλλά ουσιαστική αλλαγή. Χρειάζεται να εμπνέεται από τα (πνευματικά άλλωστε) ιδεώδη της μετάνοιας και της αλήθειας. Χωρίς μετάνοια και αλήθεια ο εκκλησιαστικά εμπνεόμενος ιστορικός λόγος σύντομα θα χάσει και την αγάπη, όση του έχει απομείνει.

(Μέρος του κειμένου αυτού έχει δημοσιευθή στο βιβλίο «Οι δικοί μου οι ξενοι», εκδ. Εν πλω, υπό τον τίτλο Ἡ φιλάνθρωπη ἀναμέτρηση τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τήν κοινωνία των πολιτῶν: θεώρηση ἀπό τή σκοπιά τῆς ψυχικῆς ταυτότητος)

* O π. Βασίλειος Θερμός είναι ψυχίατρος παιδιών και εφήβων & διδάκτωρ Θεολογίας

ΠΗΓΗ: http://www.antifono.gr/portal/Κατηγορίες/Ελλάδα-Ιστορία-ΓεωΠολιτική/Άρθρα/2699-Η-διχασμένη-ελληνική-ιστοριογραφία-και-κάποιες-σκέψεις-για-τη-θεραπεία-της.html

Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΗΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ

Έχει πέσει επιδημία υποκρισίας στην ορεστιάδα.

ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΔΗΜΟΥ

Yποκρισία του δήμου προς τις ιδιωτικές επιχείρησης και τους εργαζόμενους σε αυτές

  Χθες έγινε συζήτηση στο δημοτικό συμβούλιο για την πώληση του εργοστασίου ζάχαρης Ορεστιάδας της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης(ΕΒΖ). Ο καθένας έλεγε την δική του έκθεση ιδεών ή την απολιθωμένη γύψινη κομματική ιδεολογία, δηλαδή δεν θέλουμε να λύσουμε ένα τοπικό πρόβλημα αλλά να σώσουμε τον κόσμο ολόκληρο.

Αυτό που αγνόησαν είναι πως η ΕΒΖ είναι μια ιδιωτική εταιρία, που ανήκει σε μία ιδιωτική τράπεζα, στην οποία το κράτος έχει απλός μετοχές.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ Ο ΔΗΜΟΣ ΝΑ ΑΝΑΚΑΤΕΥΕΤΑΙ ΣΤΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΜΙΑΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΑ

ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

Το ίδιο έκαναν με τα ταπητουργεία Βύσσας.

Αν πραγματικά ήθελαν να βοηθήσουν.

• Στην περίπτωση των ταπητουργείων:
  Ο δήμος θα αγόραζε τα ταπητουργία και θα τα λειτουργούσε.
• Στην περίπτωση του εργοστασίου ζάχαρης:
  
    Ο δήμος με την συνεργασία τοπικών επιχειρηματιών(κεφάλαιο) και αγροτών(προϊών), θα ΝΟΙΚΙΑΖΕ ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ και θα το λειτουργούσε. Αν ότι είπαν οι διάφοροι μέσα στο δημοτικό συμβούλιο είναι αλήθεια, ο δήμος θα είχε μεγάλα κέρδη.
    Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ΕΒΖ είναι επιχείρηση, αυτό που την ενδιαφέρει είναι να βγάλει χρήματα, αν τα χρήματα είναι από την χρήση του εργοστασίου ή την ενοικίαση δεν την ενδιαφέρει.

Υποκρισία του δήμου για τις συγχωνεύσεις σχολείων

  Εδώ είδαμε το δήμαρχο και δημοτικό συμβούλιο να λένε όχι στις συγχωνεύσεις. Αλλά ο δήμαρχος δεν πληρώνει τους καθηγητές από το δήμο και ούτε έχει την διάθεση να το κάνει. Αν πλήρωνε ο δήμος τους καθηγητές θα μας έλεγαν άλλα παραμύθια. Ακόμα δεν είδαμε την πρόθεση του δήμου να βάλει δημοτική συγκοινωνία ώστε αντί να μετακινούμε 20 μαθητές στο γυμνάσιο-λύκειο του δίπλα χωριού, να μετακινούμε μόνο 5 καθηγητές. Το μοίρασμα των ίδιων καθηγητών σε 2 γυμνάσια θα ήταν μια λύση, αν πλήρωνε ο δήμος.

Για τα παραπάνω ισχύει το Ο ΚΟΣΜΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΜΕ ΧΡΗΜΑ, ΟΧΙ ΑΕΡΑ ΚΟΠΑΝΙΣΤΟ(ιδεολογίες, ευχές)

Υποκρισία στο θέμα διώξεων μαθητών για καταλήψεις

  Είδαμε το δήμαρχο να παίρνει θέση υπέρ των καταληψιών που αθωώθηκαν στο Διδυμότειχο.

Πως όμως μπορείς να πάρεις θέση σε ένα θέμα, όπου δεν γνωρίζεις τίποτα, γιατί η δίκη των ανηλίκων γίνεται κλεισμένων των θυρών; Μόνο με πληροφορίες από ΜΕΣΑ για ΑΘΩΩΣΗ.

Για αυτό το ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΟΡΕΣΤΙΑΔΑΣ αθώωσε τους 4 μαθητές του ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟΥ.

  Η πραγματικότητα είναι πως δεν μπορείς να πάρεις θέση στην δίωξη μαθητών για καταλήψεις.

  Πρώτων γιατί δεν μπορούμε να αντικαταστήσουμε την δικαστική εξουσία. Δεν μπορούμε να στήνουμε λαϊκά δικαστήρια ή δημοτικά δικαστήρια και να αθωώνουμε ή καταδικάζουμε όποιον θέλουμε.

  Δεύτερων πως μπορείς να πάρεις θέση σε ένα θέμα όταν δεν γνωρίζεις τι έκαναν οι μαθητές, δεν γνωρίζεις με βάση ποια στοιχεία κατηγορούνται και δεν μπορείς να παρακολουθήσεις την δίκη ανηλίκων. Μόνο αν δώσει στοιχεία ο ΑΘΩΟΣ που κατηγορείται, μπορούμε να πάρουμε θέση. Διαφορετικά όλα είναι σκοτεινά και μπερδεμένα. 

Υποκρισία συντακτών εφημερίδας ΜΕΘΟΡΙΟΣ, αντιρατσιστών και κομμάτων της αριστεράς.

  Αυτοί που γράφουν στην εφημερίδα μεθόριος, μαζί με τους αντιρατσιστές, βρήκαν στης 2 Μαρτίου μίσος των ορεστιαδιτών(ακριτό-φασίστες όπως λένε) ενάντια σε όλους τους ξένους. Τα στοιχεία του μίσους είναι 2-3 ελληνικές σημαίες στην πορεία και το σύνθημα «η ελλάδα στους έλληνες». Στην πραγματικότητα οι ορεστιαδίτες είπανε όχι στην λαθρομετανάστευση, που σπρώχνει η τουρκία, και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης λαθρομεταναστών.

  Εδώ να προσθέσουμε την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου του Διδυμότειχου που λέει «όχι στο φράχτη», οι λαθρομετανάστες να μπαίνουν από την ορεστιάδα, όχι το διδυμότειχο!!!!!!

  Οι γνωστοί υποκριτές λένε πως για όλα φταίει το ΔΝΤ, η κυβέρνηση και οι έλληνες, που δεν έκαναν τίποτα. Στην πραγματικότητα κοιτάμε γύρω μας για το μεγάλο κεφάλαιο, τους κυβερνώντες και αδιάφορους έλληνες, και δεν βλέπουμε τίποτα. Ο κάθε έλληνας έχει τα δικά του προβλήματα, από έξω φαίνονται όλα καλά, αλλά δεν γνωρίζεις τι προβλήματα έχει μέσα στο σπίτι του. Ο έλληνας δεν μπορεί να ακολουθεί τον κάθε τρελό που λέει «να ξεσηκωθούμε», «επανάσταση», «κρεμάλες», όπως ο Δον Κιχώτης.

Η πραγματικότητα που βλέπουμε είναι:

• δραματική αύξηση της εγκληματικότητας, π.χ. βιασμούς γιαγιάδων!!!!!!!!
• τα νοσοκομεία να γεμίζουν λαθρομετανάστες
• τον ρατσισμό ανάμεσα στους λαθρομετανάστες
• τον ρατσισμό των αντιρατσιστών και αριστερών προς τους βούλγαρους
• τους βούλγαρους νόμιμους μετανάστες να παίρνουν την εργασία στα χωράφια των φτωχών ελλήνων τσιγγάνων, αλλά και θέσεις εργασίας μη τσιγγάνων μέσα στην ορεστιάδα
• στη χωματερή της ορεστιάδας να βγάζουν όπλα οι βούλγαροι τσιγγάνοι και να κυνηγάνε τους έλληνες τσιγγάνους
• ορδές βουλγάρων ζητιάνων, οι οποίες έχουν φέρει τους έλληνες τσιγγάνους στο σημείο να μην μπορούν να ζητιανεύουν, ο κόσμος δεν θέλει πια άλλους ζητιάνους, ιδιαίτερα όταν δεν έχει χρήματα
• τα κινέζικα καταστήματα έχουν μειώσει τις πωλήσεις των ελληνικών, με αποτέλεσμα το κλείσιμο τουλάχιστον 3-4 καταστημάτων ρούχων-υποδημάτων στην ορεστιάδα
• Όσοι επισκεύτικαν πρόσφατα την αθήνα νόμιζαν ότι ήταν στο πακιστάν

  Είναι τρελό να λες ότι σε μία αγορά εργασίας με 700.000 ανέργους, προσθέτουμε 2.000.000 μετανάστες(παράνομους και νόμιμους), και δεν αυξάνεται η ανεργία. Απλός η ανεργία των παράνομων μεταναστών δεν καταγράφεται.

  Αλλά αυτά τα υποστηρίζουν αναρχικοί και αριστεροί φοιτητές, που δεν έχουν εργαστεί ποτέ στην ζωή τους, δημοσιογράφοι, όπου οι θέσεις εργασία τους δεν απειλούνται από τους λαθρομετανάστες και τα βολεμένα κομματικά στελέχη, που εργάζονται σε κλειστό επάγγελμα.

  Όσο για τους αντιρατσιστές. Βλέπουμε να κάνουν φιλανθρωπία προς τους λαθρομετανάστες γιατί μισούν τους έλληνες. Πάρε ένα ψωμί εσύ, γιατί μισώ τον απέναντι σου. Ο ανθρωπισμός σε όλο του το μεγαλείο. Αυτοί θα θέλανε να ανοίξουν ψυχιατρεία, όπου θα κλείνονται για θεραπεία όσοι διαφωνούν μαζί τους«φασίστες», π.χ. εργαζόμενοι-άνεργοι, και στρατόπεδα εργασίας-θανάτου, για όσους είναι αθεράπευτα «φασίστες», π.χ. ιδιοκτήτες καταστημάτων, αστυνομικοί, στρατιωτικοί, εκλεγμένοι άρχοντες, κρατικοί λειτουργοί, τραπεζίτες, συνταξιούχοι που πολέμησαν τους ιταλούς φασίστες.... Όπως είχε γίνει τον εμφύλιο 1943-49 στον έβρο. Φτιάχνουμε μια οργανοσούλα για αντίσταση, έρχεται ο «έξυπνος» από την αθήνα και αρχίζει η σφαγή.

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ: LEGALIZATION NOW! HUNGER STRIKE! ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΡΑ!!!

  Είμαστε μετανάστες και μετανάστριες απ΄ όλη την Ελλάδα. Στην πατρίδα μας, είμαστε αγράμματοι,φτωχοί, και κατά συνέπεια άνεργοι,σε χώρες πού ευδοκιμούσαν οι δικτατορίες και οι πόλεμοι που δημιουργούσαν οι δικοί μας συνεργάτες των απίστων της δύσης . 

                                     

  Είμαστε αυτοί που στις πατρίδες μας λιθοβολούσαμε γυναίκες, που τις χτυπούσαμε μέχρι θανάτου, και έπειτα τις βγάζαμε φωτογραφίες. Που τους κόβαμε τις κλειτορίδες μαζί με τους χασάπηδες συγγενείς μας , και όταν εκείνες πονούσαν, εμείς γελούσαμε.

  Είμαστε υπερήφανοι που είμαστε μουσουλμάνοι, και μάθαμε ότι στην δύση οι άνθρωποι περνάνε καλύτερα, όχι γιατί είναι πιο πολιτισμένοι και καλύτεροι από εμάς, αλλά γιατί τους βοηθάει ο διάβολος-καθότι άπιστοι.Είπαμε να έλθουμε, οι πιο πολλοί παράνομα, και να μεταδώσουμε τον πολιτισμό μας στην Ευρώπη.

  Από τις χώρες μας, με τον τρόπο τους, οι κυβερνήσεις-μας, μας έδιωξαν με τις κλωτσιές, επειδή έτσι τεμπέληδες που είμαστε, δεν κάναμε άλλη δουλειά, από το να σκοτώνουμε μύγες, να κάνουμε πέντε φορές την ημέρα προσευχή στον ΑΛΛΑΧ, να έχουμε τρεις με τέσσερις φορές το χρόνο Ραμαζάνι, και να πηδάμε τις γυναίκες μας, έξι φορές την ημέρα, με αποτέλεσμα να έχουμε πάρα πολλές γεννήσεις και κατά συνέπεια, υπερπληθυσμό.

  Γεγονός που έφθασε την ανεργία σε δυσθεώρητα ύψη. Εδώ που ήλθαμε, άλλοι πουλάμεCD, άλλοι κλέβουμε τσάντες από γριές και ανήμπορους γέροντες, άλλοι πουλάμε πρέζα, άλλοι είναι στα φανάρια, όλοι προσευχόμαστε πέντε φορές την ημέρα στον ΑΛΛΑΧ, και όλοι συνεχίζουμε να σκοτώνουμε μύγες. ΄Ετσι ζούμε. Ετσι την βγάζουμε.

  « Όταν ήμουν μικρό παιδί και περπατούσα στις κοιλάδες της Μεσοποταμίας, τρία πράγματα μου έλεγε ο θείος μου ότι δεν θα έπρεπε να έχει πλάσει ο θεός σ΄αυτόν τον κόσμο. Τους Εβραίους, τους Πέρσες, και τις μύγες».Eτσι έλεγε ο SADAM  HOUSEIN to1990 στο περιοδικό Νouvel Οbservateur, τονίζοντας έτσι, την ιδιαίτερη σχέση μας με τις μύγες.

  Θα ήταν αχαριστία εκ μέρους μας, εάν ξεχνούσαμε, εάν δεν λέγαμε κάτι, και για τα παιδιά της αστυνομίας. Τα παιδιά της αστυνομίας!!! Μα ,τι να πει κανείς για αυτά τα παιδιά! Έξυπνα, μορφωμένα, καλλιεργημένα! Με τρόπους και ανατροφή! Αφού για να δείτε την αλήθεια, ένα μόνον σας λέμε. Στις πατρίδες μας, οι φασίστες εκπρόσωποι του νόμου, μόλις κάποιος πάει να κλέψει κάτι, άσε δηλαδή που δεν το κάνει σχεδόν κανείς, τον περνάνε από δίκη και μετά για τιμωρία του κόβουνε το χέρι, το πόδι, το αυτί, κάτι εν πάσει περιπτώσει, ότι νάναι. Και φυσικά, πριν γίνουν αυτά, για μερικές μέρες ο βούρδουλας, καθημερινά τις ώρες της προσευχής ανεβοκατεβαίνει στην πλάτη του ενόχου.

  Ενώ εδώ… τι να πει κανείς για την χώρα σας!!! Όταν σε πιάσουν να κλέβεις,σε πάνε μέσα, σου ρίχνουνε δυο τρία χαστουκάκια και σου λένε, «Παλιόπαιδο! Να μην το ξανακάνεις». Άντε να σε χώσουνε και λίγο φυλακή, όπου τρώς, πίνεις, κοιμάσαι, και φουμάρεις τσάμπα. Βλέπεις παλαιούς γνωστούς, και κάνεις καινούριους φίλους. Παράδεισος! Για όλα τα παραπάνω,και για πολύ περισσότερα, μοναδικό μας όνειρο, είναι να γίνουμε και εμείς Ελληνες. Ιδιοι με εσάς! Γνωρίζουμε ότι οι πρόγονοί μας, ήτανε παλιόπαιδα και σας κάνανε την ζωή κατάμαυρη.

  Στο Μεσολόγγι, οι παπούδες μας ήταν Αλγερινοί, Αιγύπτιοι, Τυνήσιοι, Λύβιοι, Κούρδοι, Σύριοι, Παλαιστίνιοι και Μαροκινοί μισθοφόροι - επειδή το Μαρόκο ήταν το μοναδικό που την είχε γλυτώσει από την Τουρκική λαίλαπα, όλοι στην υπηρεσία των Τούρκων - που στους παππούδες σας τους  κόβανε τα αυτιά, τα αλατίζανε και με αυτά γεμίζανε βαρέλια που τα στέλνανε πεσκέσι στον σουλτάνο. Ήταν φτωχοί οι καημένοι οι παππούδες μας όπως και εμείς. Αφού για να κερδίσουνε κάνα γρόσι παραπάνω, έτσι για να βγάλουνε το δώρο του Πάσχα που θα λέγαμε σήμερα, κόβανε και κάνα αυτί κι απ’τους δικούς μας, αφού με τα δικά σας αυτιά και μόνον,τα βαρέλια δεν γεμίζανε! Ηταν μια από τις πατροπαράδοτες συνήθειές μας. Ανήκει εις τα ήθη και τα έθιμα του Ισλαμικού μας πολιτισμού.

  Συνήθεια που μαζί με άλλες,με πολύ κόπο την κρατήσαμε ζωντανή ανά τους αιώνες, και την επαναλάβαμε και το 1943 στο monte casino όταν κόβαμε τα αυτιά, από τους μισητούς νεκρούς Γερμαναράδες, και τα πηγαίναμε πεσκέσι στο αφεντικό μας τον Μοντγκόμερι, μέχρι που μας  έβαλε πολύ χοντρό χέρι και δεν το ξανακάναμε.

  Περίεργο! Στο Μεσολόγγι για κάθε πέντε αριστερά αυτιά, μας δίνανε και κάτι λίγα γρόσια. Εδώ, μας βάλανε και χέρι. Απίστευτο δεν είναι; Ολοι εμείς,οι λαοί που αναφέραμε, είμασταν κάποτε,η ραχοκοκαλιά του Τουρκικού στρατού. Εμείς, δηλαδή οι ήρωες παππούδες μας, ήταν που έκαναν στάχτη την Πελοπόννησο το 1827 παρέα με τον Ιμπραήμ και εξαφανίσανε τα πάντα. Εμείς σας σφάξαμε στην Χίο και στα Ψαρά. Εμεις στην Κρήτη γδάραμε ζωντανό τον Δασκαλογιάννη και τον Χατζημιχάλη Νταλιάνη. Εμείς και στο Αρκάδι. Και σε πολλά άλλα μέρη, όπου περάσαμε, καταστρέψαμε τα πάντα.

  ΟΧΙ! Δεν ήτανε οι Τούρκοι όπως πιστεύει ο πιο πολύς κόσμος. Εμείς είμαστε. Γιατί αυτοί οι παλιότουρκοι, όλες τις βρωμοδουλειές τις δίνανε σε εμάς. Όμως όλα αυτά περάσανε. Και όλα ξεχαστήκανε. Γι΄αυτό σας αγαπάμε. Το έχετε αποδείξει άλλωστε και εμπράκτως. Αγαπήσατε και συγχωρήσατε τους Κούρδους. Που τους ταίζετε τόσα χρόνια. Που με την καθημερινή παράνομη δράση τους, καταλαμβάνουν δικαίως την πρώτη θέση στο αστυνομικο δελτίο. Που το 22, όταν ο Κεμάλ τους έταξε κράτος- και μετά φυσικά τους κορόιδεψε- αυτοί, ορκισμένοι στο όνομά του, με τα πρωτοπαλίκαρα τους φυσικά, τους τσέτες, σας έκαναν κομμάτια στην Μικρά Ασία.

Σας έσφαζαν στο γόνατο,και βίαζαν τις γυναίκες και τα παιδιά σας. Και τρέξανε να προλάβουνε να μπουκάρουνε πρώτοι στην Σμύπνη, για να κάψουνε και να σκοτώσουνε. Και όταν τελείωσαν την δουλειά, φωνάξανε και τους Τούρκους, απλά για να υψώσουνε την σημαία στο δημαρχείο.

  Συγχωρήσατε και τους Βούλγαρους. Που σε συνεργασία με τους Τούρκους, σκοτώσανε τον Παύλο Μελά, αλλά με Τουρκική σφαίρα όμως, έτσι, για να είμαστε δίκαιοι. Που μόνοι τους όμως, κάψανε το Δοξάτο στην Δράμα τρείς φορές. Που η Μακεδονία, από τους κομιτατζήδες του διαβόητου Μήτρε Βλάχου, υπέφερε τα πάνδεινα. Που το 41 , αφού έβαλαν μπροστά τους Γερμανούς, γιατί μόνοι τους δεν τα κατάφεραν -και δεν θα τα καταφέρουν ποτέ- αφού έφαγαν πολύ ξύλο και σφαίρες στο Ρούπελ και στο Ιστίμπει, δεν έχασαν την ευκαιρία, αλλά την άρπαξαν, όπως θα έλεγε και ο Ταλευράνδος, από τα φιλαράκια τους τους Γερμανούς και  για τρία χρόνια η Μακεδονία, έζησε τον εφιάλτη, για δεύτερη φορά μέσα σε 30 χρόνια.                                                                                                     

Που και σήμερα ακόμη, από τα ίδια οχυρά, ατενίζουν με πόνο την κοιλάδα του Στρυμώνα, και ορέγονται πάντα την Καβάλα για να μπορέσουν κάποτε να ξεμυτίσουν στο Αιγαίο. Αυτό ήθελαν πάντα.

  Τι να πει κανείς πια για τους Τούρκους! Που τόσα πολλά πάθατε από αυτούς. Που και αυτοί γουστάρουνε σαν τρελοί το Αιγαίο. Που στο ίδιο θέατρο επιχειρήσεων με αυτό των Βουλγάρων, την Μακεδονία, ο Τοπάλ Οσμάν, έβγαζε τα μάτια από τους ζωντανούς, βίαζε και μετά σκότωνε τις γυναίκες σας, την ίδια στιγμή που οι σύντροφοί του, του πετούσαν στον αέρα μικρά παιδιά, και εκείνος, ανάλογα, εάν ήταν η ημέρα της σκοποβολής, ήταν τυχερά γιατί απλώς τα πυροβολούσε. Αν όμως ήτανε πιωμένος, με το σπαθί του, τα έκοβε στα δύο, την ίδια ώρα που οι σύντροφοί του γελούσαν τρανταχτά. Και όταν πίστεψε ότι τους είχε φάει όλους, πήγε και στον Πόντο, στην Τραπεζούντα και στην Σινώπη, για να περιποιηθεί και τους Πόντιους.

  Αλλά τώρα είστε πια κουμπάροι, χορεύετε ζειμπέκικα, γυρίζετε παρέα ταινίες, και γενικά, αγαπιέστε πολύ. Ολοι το βλέπουν. Είναι ένας έρωτας που δεν κρύβεται με τίποτα. Τρανή αποδειξη! Η πρόσφατη παραγωγή του SKAI για την Ελληνική επανάσταση, όπου ομολογείτε ότι για όλα φταίγατε εσείς. Ότι οι Τούρκοι ήταν καλοί, πολιτισμένοι, ενάρετοι, αγαθές ψυχές. Και όλα αυτά γιατί πιστεύετε πραγματικά στην φιλία, την αγάπη και την συγχώρεση. Δεν είστε άνθρωποι εσείς. Είστε άγιοι!

  Αγαπήσατε και βοηθήσατε, από την δεκαετία του 70, ένα σωρό Πακιστανούς, δίνοντάς τους άσυλο και δουλειά. Την ώρα που το Πακιστάν, ήταν η μόνη χώρα στον κόσμο που αναγνώρισε επίσημα το ψευδοκράτος του Ντεκτάς στην Κύπρο. Και το κάνατε αυτό, δίχως να σκεφθήτε τίποτα. Ούτε τον Γρηγόρη Αυξεντίου, τον ήρωα του Μαχαιρά, που οι φίλοι σας οι Εγγλέζοι, τον έκαψαν ζωντανό στο Τρόοδος με βενζίνη, ούτε τον Παλληκαρίδη, τον ποιητή της ΕΟΚΑ, που 18 χρονών μονάχα, τον κρέμασε ο Χάρντινγκ στην Λευκωσία, ούτε τον Καραολή, ούτε τον Δημητρίου ούτε τον Μάτση, τον Σαμαρά και τον Παπακυριακού που επίσης τους έκαψαν ζωντανούς στο Λιόπετρι κοντά στην Αγία Νάπα και πάλι τα αδέλφια σας οι Εγγλέζοι, ούτε τον Διγενή και τον Σαμσών, τον εκτελεστή της ΕΟΚΑ. Που τον είπατε και προδότη επειδή ήθελε ο φουκαράς την ένωση με την Ελλάδα. Αφού βεβαίως ,και το πραξικόπημα που έκανε κατά του Μακαρίου, για καλό το έκανε, την ένωση ήθελε ο φουκαράς, αλλά δεν του βγήκε. Ούτε σκεφτήκατε φυσικά και κανέναν από τους τόσους αγωνιστές της ΕΟΚΑ, αλλά ούτε και τα παιδιά που σκοτωθήκανε άδικα το 74, και που ορισμένοι από αυτούς, είναι μάλλον, ακόμη ζωντανοί, στα βάθη της Τουρκίας.

  Οι  Εγγλέζοι! Που το 40-44, πολεμήσατε τους Γερμαναράδες μαζί τους σε όλα τα μέτωπα. Που τον Νοέμβριο του 40, είπανε για σας ,δυο τρείς καλές κουβέντες όλες κι όλες, στην Βουλή των Κοινοτητων, επειδή τότε σας είχανε ανάγκη, αλλά όταν έφθασε η ώρα της μοιρασιάς, σας στήσανε έναν εμφύλιο, και το 47, εάν δεν επέμενε ο Στάλιν να πάρετε εσείς τα Δωδεκάνησα, γιατί πολεμήσατε γενναία - έτσι έλεγε- τα είχανε έτοιμα να τα σερβίρουνε στους Τούρκους. Δεν τους παρεξηγήσατε όμως γιατί σας το είχε πεί από το 1860 εκείνος ο παλιόγερος ο Πάλμερστον. Ότι η Μεγάλη Βρετανία, δεν είχε, και δεν έχει ούτε παντοτινούς εχθρούς, ούτε παντοτινούς συμμάχους, παρά μόνον παντοτινά συμφέροντα. Ετσι λοιπόν και εσείς ενθυμούμενοι τον Πάλμερστον, ούτε παρεξηγηθήκατε μαζί τους, αλλά ούτε και τις νύχτες σας ζώνουν οι εφιάλτες.

  Συγχωρήσατε και τους Αλβανούς, που μαζί με τους Ιταλούς το 40 σας σκοτώνανε στην Πίνδο. Που όταν οι Ιταλοί σας κύρηξαν τον πόλεμο, εκείνοι πανηγυρίζανε και ψήνανε αρνιά στις πλατείες, ουρλιάζοντας, πως είχε φθάσει η ώρα να πάρουνε τα Γιάννενα. Που ήταν κι αυτοί στο Μεσολόγγι. Που θέλουνε να σας πάρουνε την Ήπειρο μέχρι την Πρέβεζα, γιατί λένε ότι είναι δική τους. Που ήταν όλοι τους πρωτοπαλίκαρα, εκείνου του ανώμαλου διεστραμένου βρωμιάρη του Αλή πασά. Που στην πατρίδα τους τον θεωρούν εθνικό ήρωα. Που στα Γιάννενα σας σκότωνε για πλάκα, έτσι για κέφι.

  Και ήταν εκείνος που παλούκωσε τον Ευθύμιο Βλαχάβα, και τον άφησε τρείς μέρες επάνω στο παλούκι να ξεψυχήσει μαρτυρικά. Και όταν περνούσε ο Πουκενβίλ καθημερινά από μπροστά του, έγραφε στα απομνημονεύματά του «Τον βλέπω να δακρύζει με την μακρυά του γενειάδα, και να με κοιτάζει με παράπονο. Ηταν εκεί, κολλημένος επάνω στο παλούκι σαν τσίχλα, περιμένοντας καρτερικά τον θάνατό του». Που μέχρι και οι Τούρκοι, δεν τον αντέξανε γιατί κατάλαβαν, έστω και αργά, ότι υπάρχει κάποιος που είναι χειρότερος από εκείνους, και στείλανε τον Χουρσίτ να τον βγάλει από τη μέση. Αυτό και μόνον τα λέει όλα. Όταν σήμερα, τα παλληκάρια του UCK περιμένουν στο Κόσοβο, ακονίζοντας τα σπαθιά τους, αγωνιώντας για την ώρα που θα πάρουν πίσω την «Τσαμουριά» και θα σας κόψουν κομματάκια έναν έναν. Εχετε πραγματικά μεγάλη καρδιά.

  Όσο για τους Γερμανούς…απίστευτη η στάση σας. Η καλοσύνη, σε όλο της το μεγαλείο. Κατάφεραν τα μισά, από όσα όλοι εμείς μαζί, μέσα σε μόνον τέσσερα χρόνια. Καλάβρυτα, Δίστομο, Κοντομάρι, Βιάννου, Κάνδανος, Κομμένο, Καισαριανή, Κοκκινιά, Χαιδάρι, είναι μόνον το 5% των κατορθωμάτων τους και της δράσεώς των. Ήταν αυτοί που έγδαραν ζωντανή επί τρείς μέρες, την ηρωίδα Λέλα Καραγιάννη και έπειτα την στήσανε στον τοίχο, μόλις ένα μήνα πριν ξεκουμπιστούνε και πάνε στο διάολο. Ηταν αυτοί που εκτέλεσαν τον μοναδικό σαμποτέρ που τους εξευτέλισε με όλα όσα τους έκανε, και που παραλίγο να τους ξεφύγει και λίγο πριν την εκτέλεσή του στην Καισαριανή. Τον Γιέρσι  Ιvanof. Και πάρα πολλούς άλλους βεβαίως, που για να τους αναφέρει κάποιος, θα έπρεπε να αφιερώσει, τόμους ολόκληρους.

  Και στο τέλος, εκεί που σας χρωστούσανε, σας βγάλανε και χρεωμένους. Όχι μόνον σας πληρώσανε, υπό μορφή δωρεάς βεβαίως, κάτι λίγα ψίχουλα το 61, για να μην σας ανοίξει η όρεξη και ζητήσετε κι άλλα στο μέλλον, 120000000 μάρκα περίπου, με την προυπόθεση να σας πάρουνε για εργάτες στην Γερμανία, για να δουλέψετε σαν σκλάβοι -τέτοια συμφωνία είχε υπογράψει ο Εθνάρχης- κι αυτοί άλλο που δεν θέλανε. Αλλά τώρα, ήλθε η ώρα, που κι αυτά τα λίγα ψίχουλα σας τα παίρνουν πίσω.

  Και όμως. Εσείς τους συγχωρήσατε και αυτούς. Και όχι μόνον. Βοηθάτε και την οικονομία τους, αγοράζοντας κατά κόρον Γερμανικά προιόντα, χωρίς να έχετε ούτε ίχνος ντροπής όταν καβαλάτε Γερμανικά αυτοκίνητα και μηχανές. Όταν πηγαίνετε στα μπουζούκια και επιδεικνύετε με καμάρι το τρόπαιό σας. Το πανάκριβο Γερμανικό σας αυτοκίνητο που το σχεδίασε ο Porsche που πριν μερικά χρόνια, τα άρματα  Panzer και Tiger που σχεδίαζε oπαππούς του, ο Ferdinand Porsche ως αρχισχεδιαστής του Φύρερ, έβγαζαν φωτογραφίες στην Ακρόπολη. Εκεί που ο Μανώλης Γλέζος, κατέβασε την σημαία τους παρέα με τον Σάντα.

  Αλλά είπαμε. Όλα αυτά περάσανε. Τώρα τα καλοκαίρια τους σερβίρετε φραπεδάκι, και όταν σας ζητάνε πληροφορίες στο δρόμο, ρωτώντας σας στα Γερμανικά, εσείς, όχι από δουλικότητα, αλλά από φιλοξενία, μένοντας πιστοί στον Ξένιο Δία, στέκεστε προσοχή, και ανοίγετε το λεξικό για να τους εξυπηρετήσετε. Αφού αυτά τα παλιόπαιδα, στα τέσσερα χρόνια που έμειναν στην πατρίδα σας, φρόντισαν να σας μάθουν μόνον λίγες λέξεις. Arbeit,schnell, Danke, και Schweine Griechen, είναι μερικές μόνον από αυτές, και που δυστυχώς σήμερα, δεν εξυπηρετούν σε τίποτα. Δεν φταίνε αυτοί βέβαια, αφού τότε, δεν φανταζόντουσαν ότι κάποτε θα ξαναγυρίσουν, είτε ως τουρίστες, είτε ως κυνηγοί κλεμμένων θησαυρών. Βλέπε Max Merden. Αυτό το γνωρίζετε βεβαίως, και για αυτό συνεχίζετε να τους εξυπηρετείτε.

  Αφού λοιπόν αγαπήσατε και συγχωρήσατε όλους αυτούς, γιατί όχι και εμάς: Τον τελευταίο καιρό όμως, τα πράγματα έχουν γίνει πολύ δύσκολα για εμάς. Οσο κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, όσο ακριβαίνουν τα πάντα , τόσο ο λαθρομετανάστης παρουσιάζεται σαν φταίχτης και υπαίτιος για την εξαθλίωση. Οι ρατσιστές και οι φασίστες, άλλο που δεν θέλουν για να τα βάλουν μαζί μας. Λες και αν εσείς βρισκόσαστε στην θέση μας σαν μετανάστες στην χώρα μας, εμείς δεν θα σας βοηθούσαμε. Δεν θα σας υποστηρίζαμε, δεν θα κάναμε καταλήψεις  και πέντε φορές την ημέρα προσευχή στον Αλλάχ για εσάς.

  Επιτρέπεται, ένας λαός  σαν εσάς, να σηκώνει τείχος στον Εβρο για να μην μπορούμε να μπούμε μέσα; Είναι σωστό, να υπάρχει Ευρωστρατός; Τι γυρεύουν εδώ οι ξένοι; Καλά δεν τα βρίσκαμε μεταξύ μας; Οι Ελληνες εργαζόμενοι, πρέπει να καταλάβουν ότι είμαστε αδέλφια. Νόμος είναι το δίκιο του λαθρομετανάστη. Πρέπει τώρα να δοθεί μια απάντηση στο ψέμα και την βαρβαρότητα. Και την απάντηση αυτή θα την δώσουμε εμείς. Οι λαθρομετανάστες και οι λαθρομετανάστριες.

  Ίσως να παραξενεύεστε βέβαια, που βλέπετε μόνον λαθρομετανάστες, και όχι λαθρομετανάστριες. Είναι αλήθεια ότι στην θρησκεία μας και στην κουλτούρα μας, η γυναίκα δεν έχει γνώμη. Ωστόσο τις αναφέρουμε, για να αποφύγουμε το ενδεχόμενο να κατηγορηθούμε και να στοχοποιηθούμε άδικα για μία ακόμη φορά. Πρέπει να το καταλάβουν όλοι , ότι δεν συνιστούμε απειλή για κανέναν, ούτε φταίμε εμείς, για την επίθεση που δέχονται από τις ίδιες τις κυβερνήσεις τους. Και την απάντηση αυτή στο ψέμα και την βαρβαρότητα, θα την δώσουμε εμείς με τον δίκαιο αγώνα μας.

  Για όλους αυτούς τους λόγους, για το πνεύμα του Ξένιου Διός, της αξεπέραστης Ελληνικής φιλοξενίας που διακρίνει εδώ και αιώνες τον λαό σας, καθώς και της αστείρευτης αγάπης σας, προς τον συνάνθρωπο και τα ζώα, 

                                            Ζ Η Τ Α Μ Ε

1)   Την νομιμοποίηση όλων ανεξαιρέτως των λαθρομεταναστών. Για τους νόμιμους

       μετανάστες, κάνετε ότι νομίζετε.

2)   Την επαναφορά της δανειοδότησής μας από τις τράπεζες, μέχρι του ποσού των         

       30.000 ΕURO, ούτως ώστε να πάρουμε τα λεφτά και να γυρίσουμε αξιοπρεπώς

       στις πατρίδες μας. Όταν μπορέσουμε, θα σας τα επιστρέψουμε. Αυτός άλλωστε

       είναι και ο καλύτερος τρόπος, για να μας ξεφορτωθείτε οριστικά.

 3)   Να ψηφίζουμε κανονικά όπως εσείς και να επιλέγουμε εμείς τις κυβερνήσεις 

       σας.

 4)   Αξιοπρεπείς ξενώνες υποδοχής, για όσους εισέρχονται παράνομα στην χώρα σας,

       κατά προτίμηση σε ξενοδοχεία, τουλάχιστον 3 αστέρων.

 5)   Να μοιραστούν σε όλους τους λαθρομετανάστες, κάρτες απεριορίστων διαδρο        

       μών, διάρκειας ενός (1) χρόνου, για την διευκόλυνση της κυκλοφορίας μας στο

       κέντρο της Αθήνας.

 6)   Να μοιραστούν χαλάκια προσευχής σε όλους μας, κατά προτίμηση, από την γκα-

       λερί Μοιραράκη.

 7)  Μέχρι να γίνουν όλα αυτά, θέλουμε τζαμί, σε χώρο που θα τον επιλέξουμε εμείς.

       κατά προτίμηση, στο κτήριο του «Χημείου». Και η Νομική, καλή είναι, αλλά

       μπάζει και κρυώνουμε.

  Δεν έχουμε άλλον τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας. Ετσι λοιπόν,ξεκινάμε πανελλαδική απεργία πείνας. Θεωρούμε χρέος μας, να προειδοποιήσουμε τις Αρχές ότι είμαστε συνηθισμένοι στην πείνα και θα αντέξουμε πολύ περισσότερο από όσο νομίζουν κάποιοι.

  Τέλος, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλους τους αριστερούς, ακροαριστερούς, κομμουνιστές, συριζέους, τσιπρέους, αρουραίους που μας συμπαραστάθηκαν όσο κανείς άλλος. Επίσης, θα ήταν αχαριστία εκ μέρους μας, εάν δεν ζητούσαμε από αυτούς τους ανθρώπους μια τεράστια συγνώμη την οποία τους την χρωστάμε.

  Είναι αλήθεια ότι στις πατρίδες μας, εδώ και χρόνια, τους κομμουνιστές, τους ομοφυλόφιλους, παλαιότερα τους Χριστιανούς, αλλά και κάποιες άλλες κατηγορίες ανθρώπων, τους λιθοβολούσαμε, τους βασανίζαμε μέχρι θανάτου, τους φυλακίζαμε, τους μαστιγώναμε, τους ξεριζώναμε τα νύχια και τα δόντια, τους βγάζαμε τα μάτια, ενώ στις καλύτερες των περιπτώσεων, τους κρεμούσαμε στις πλατείες με την συνοδεία μουσικής μπάντας, και προσευχών από το κοράνι. Για εξαγνισμό το κάναμε. Για την εξάλειψη της κατάρας. Είχε φωλιάσει στις ψυχές τους ο διάβολος.

  Εδώ όμως διαπιστώσαμε ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τα κουμούνια – όπως τα αποκαλεί ο πολύς ο κόσμος στην χώρα σας – είναι καλά παιδιά. Μας φέρνουνε φαγητό, μεταλικό νερό, και το πρωί σαλέπι. Μας αγαπάνε και μας θέλουνε εδώ. Μαζί σας. Μας είπανε ότι όταν με το καλό γίνουμε Ελληνες, « τα μας μπρούνε ντουλειά, και τα μας γκράψουνε και στο κόμμα». Και εμείς τους υποσχόμεθα ότι, όταν με το καλό, γίνουμε Έλληνες, έχουμε τον τρόπο να θεραπεύσουμε τις ψυχές τους, από τις κατάρες και τους διαβόλους που έχουν φωλιάσει μέσα τους.

                      

ΟΙ  ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΑΠΕΡΓΟΙ ΠΕΙΝΑΣ

ΚΑΙ ΟΙ  ΝΤΟΠΙΟΙ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥΣ

ΠΗΓΗ: http://ktinodia.blogspot.com/2011/03/legalization-now-hunger-strike.html

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ

 Τελευταία γίνονται διάφορες εκδηλώσεις-πορείες ενάντια στο ρατσισμό αλλά μπερδεύονται με τα εργατικά δικαιώματα και ιδεολογίες, με αποτέλεσμα να χάνεται το νόημα.

Είναι οι έλληνες ρατσιστές;

Οι συντριπτική πλειοψηφία λέει όχι. Όμως η πραγματικότητα δείχνει ότι εμείς οι έλληνες έχουμε ρατσισμό.

 Τα τελευταία χρόνια οι αγρότες φέρνουν εργάτες από την βουλγαρία, τους δίνουν εργασία, τροφή και σπίτι. Ο έλληνας πληρώνει τους ξένους εργάτες με το μισό μισθό και θεωρεί το σπίτι και την τροφή, φιλανθρωπία. Το πρόβλημα είναι πως αν έχεις μία σχέση εργοδότη-εργαζόμενου, ότι παροχή κάνεις δεν ανήκει στο χώρο της φιλανθρωπίας. Αν οι παροχές δημιουργούν οικονομικό πρόβλημα στον εργοδότη, αυτό σημαίνει πως είναι κακό επιχειρηματίας, όχι φιλάνθρωπος. Οι έλληνες εργοδότες βλέπουν τους ξένους ως κάτι ανάμεσα σε πίθηκο και άνθρωπο, για αυτό τους βάζουν να εργάζονται 12ώρα.

 Μεγάλη εκμετάλλευση υπάρχει και στις αλλοδαπές γυναίκες. Όταν κατέρρευσε το ανατολικό μπλοκ, γέμισαν τα μπαρ με γυναίκες και φυσικά ο κάθε έλληνας έτρεξε να επωφεληθεί. Οπότε είχαμε τους 50ριδες που έπαιρναν διαζύγιο και παντρευόταν αλλοδαπές. Φυσικά όλοι λέγαν δεν φταίει ο άντρας(είναι χαζός), φταίει η αλλοδαπή γυναίκα. Σήμερα φτάσαμε στο σημείο έλληνες χωρίς δική τους οικογένεια να παντρεύονται αλλοδαπές, να κάνουν παιδιά, και όταν πεθάνει ο άντρας, να μισούν τη αλλοδαπή γυναίκα λόγο κληρονομιάς. Τα επιχειρήματα είναι, αυτή είχε και άλλα παιδιά, θα βρει άλλον άντρα από την χώρα της, κτλ. Παραβλέπουν τελείως ότι είναι χήρα με παιδί του μακαρίτη, δεν έχει περιουσία και εργασία, ο νόμος της δίνει το δικαίωμα να κληρονομήσει τον άντρα της. Αλλά το θέμα είναι να μην πάρει η ξένη την περιουσία. Βέβαια τέτοιες αδικίες κάνουν και στις ελληνίδες χήρες όταν είναι νέες ή αδύναμες.

 Τα ίδια πράγματα συνέβησαν και με τους αλβανούς λαθρομετανάστες. Τους έβαζαν να κάνουν τη δουλειά των γαϊδουριών(π.χ. να ξεριζώνουν κορμούς από τα χωράφια), τους έδιναν το μισό μισθό και νόμιζαν ότι κάνουν φιλανθρωπία.

 Η ιστορία συνεχίζεται...

 Σήμερα βλέπουμε την εισβολή εκατοντάδων χιλιάδων λαθρομεταναστών, που κατευθύνονται στην αθήνα. Όλοι αυτοί οι λαθρομετανάστες πως ζουν;

 Ζουν από την τεράστια ελληνική διαφθορά. Οι έλληνες και ελληνίδες «ψωνίζουν» γυναίκες και άντρες που κάνουν πεζοδρόμιο. Αγοράζουν ναρκωτικά, κλοπιμαία και από το πλανόδιο παρεμπόριο. Τους χρησιμοποιούν ως εργάτες πληρώνοντας μέχρι και 5 ευρώ την ημέρα. Οι εργολάβοι τους βάζουν να υποβαθμίσουν περιοχές της αθήνας, για να αγοράσουν φτηνά διαμερίσματα. Η κυβέρνηση τους χρησιμοποιεί για να εκβιάζει την Ευρώπη με το επιχείρημα, ή μας δίνεται λεφτά ή σταματάμε να τους κλείνουμε το δρόμο. Υπάρχουν φυσικά και διάφορες περίεργες οργανώσεις, στις οποίες εργάζονται έλληνες με σκοπό την καθοδήγηση-εκμετάλλευση αλλοδαπών, για οτιδήποτε τους πληρώνουν.

Συνοψίζονται έχουμε, οι έλληνες:

• θεωρούν την εκμετάλλευση των ξένων, φιλανθρωπία
• εκμεταλλεύονται ευρέος τις αλλοδαπές γυναίκες
• χρησιμοποιούν σε κάθε διεφθαρμένη δραστηριότητα τους αλλοδαπούς
• δεν θεωρούν τους ξένους ανθρώπους αλλά κάτι σαν ζώα, «δεν είναι άνθρωποι όπως εμείς»
• η κυβέρνηση και τα κόμματα χρησιμοποιούν τους αλλοδαπούς για τους δικούς τους διεστραμμένους σκοπούς

 Όσο για το τεράστιο πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης. Αυτό θα λυθεί όταν σταματήσουμε να τους εκμεταλλευόμαστε(π.χ. απαγόρευση εξόδου από τη χώρα), ζητήσουμε πίσω τα χρήματα που τους έκλεψαν οι διακινητές από την τουρκία και τα επιστρέψουμε στους λαθρομετανάστες. Οπότε ο κάθε λαθρομετανάστης θα αποφασίσει τι θα κάνει στη χρεοκοπημένη ελλάδα. Θα μείνει, θα επιστρέψει στη πατρίδα του ή θα πάει αλλού;

 Άσυλο δεν μπορεί να δοθεί γιατί θα είναι μεγάλη πρόκληση η χρεοκοπημένη ελλάδα, να κόβει μισθούς και συντάξεις, και να δίνει επιδόματα ασύλου. Οπότε θα δούμε διάφορα τρελά να συμβαίνουν γύρω από το άσυλο. Η δύση(χώρες των σταυροφόρων) δεν μπορεί να τους δεχτεί γιατί ξεφεύγει σε ακρότητες - ολοκληρωτισμούς όταν βρίσκει τα δύσκολα.

Οι απαρχές τής διαπολιτισμικής ψυχολογίας

 Η διαπολιτισμική ψυχολογία μελετά τις ομοιότητες και διαφορές ανάμεσα στα έθνη. Εξηγεί πως δημιουργούνται παρεξηγήσεις ανάμεσα σε διάφορες εθνικές ομάδες. Ένα από τα ευρήματα της είναι πως όλα τα έθνη του κόσμου έχουν μία λέξη για τον άνθρωπο και μία λέξη για το έθνος τους. 

 Η διαπολιτισμική ψυχολογία είναι σημαντική γιατί οι λαθρομετανάστες που έρχονται στην Ελλάδα δεν είναι από ένα έθνος αλλά από 30. Οι παρεξηγήσεις ανάμεσα σε 30 έθνη δημιουργούν προβλήματα ρατσισμού ανάμεσα στους λαθρομετανάστες.

 Ο αντιρατσισμός ασχολείται υποκριτικά με το μίσος ανάμεσα στους έλληνες και τούρκους-αλβανούς-λαθρομετανάστες, αγνοεί όμως τον ρατσισμό ανάμεσα στους λαθρομετανάστες. Έθνος λαθρομεταναστών(ή λωτοφάγων) δεν υπάρχει, ακόμα και στις ΗΠΑ όλοι προσδιορίζονται ως ελληνοαμερικάνοι, λατινοαμερικάνοι κτλ.

Το βίντεο γίνεται ενδιαφέρων μετά το 15:00.

Harry Triadis: «Οι απαρχές τής διαπολιτισμικής ψυχολογίας» from Αντίφωνο on Vimeo.

Κωνσταντινούπολη vs Ἀθήνα

Καµµιά φορά τούς τουρκόφιλους ἑλληνόφωνους τῆς Ἀθήνας τούς λυπᾶµαι. Ἀλήθεια, δέν τό λέω µέ ἔπαρση ἤ περιπαικτική διάθεση. τούς λυπᾶµαι ἀκόµη κι ἄν βρίσκονται στήν κυβερνώσα συµµωρία ἤ στούς τσανακογλεῖφτες της, δηλαδή ἀνήκουν στούς σηµερινούς βιαστές τῆς πατρίδας µας. Εἶναι τόσο ἀγράµµατοι, τόσο ἀνόητοι, τόσο ἀναξιοπρεπεῖς, τόσο οὐτιδανοί, πού πασχίζουν νά ἀποκτήσουν ἀξία ἄλλοτε ἀπό τήν κόντρα τους µέ τήν Χρυσή Αὐγή, ἄλλοτε ὑπερασπιζόµενοι τό πιό ἀνθελληνικό ἰδεολόγηµα κι ἄλλοτε ἐπιτιθέµενοι µέ γελοίους νοητικούς τσαρλατανισµούς σ’ αὐτό πού οἱ ἴδιοι ὀνοµάζουν «πατριωτικό µπλόκ». Ἔτσι θαρροῦν πώς θέτουν τούς ἑαυτούς τους στήν φαντασιακή ἐµπροσθοφυλακή τοῦ «ψηφιακοῦ µέλλοντος», τῆς «εἰρηνικῆς συναδέλφωσης» καί ἄλλων ὑποκρισιῶν ἤ ὀνειρώξεών τους. Σκέτη θλίψη.

Τέτοιες σκέψεις κάναµε καί µέ τήν ἐκποµπή τῆς Τσόκλη γιά τήν «Ἰστανµπούλ» καί – κυρίως – µέ τό δελτίο Τύπου τοῦ δήµου Ἀθηναίων, στό ὁποῖο ὁ Γ. Καµίνης ἀναφερόταν στή συνάντησή του µέ τόν «δήµαρχο τῆς Istanbul Kadir Topbas». Τί νά σχολιάσεις; Ὅταν ξέρεις µέ ποιά ἄτοµα (Καµπύλης καί βάλε…) στελεχώθηκε τό γραφεῖο τοῦ «ἀνεξάρτητου» δηµάρχου, δέν ἐκπλήσσεσαι. Νά ἐπιχειρηµατολογήσεις γιά τόν καθιερωµένο ἐξελληνισµό τόσων καί τόσων κυρίων ὀνοµάτων (Λονδῖνο, Βερολῖνο, Μόναχο…) σύµφωνα µέ τά διεθνῶς κρατοῦντα; Νά ἐπισηµάνεις τήν ἱστορικότητα τοῦ ὀνόµατος «Κωνσταντινούπολη», πού τό χρησιµοποιοῦσαν Ρωµαῖοι, Ἕλληνες κι Ὀθωµανοί γιά 1600 χρόνια; Ἤ τήν καθιερωµένη διεθνῶς χρήση τῶν παγιωµένων ἐξωνύµων τέτοιου τύπου; Γιά τή σχέση τῆς Κωνσταντινούπολης µέ τήν ἐθνική µας µνήµη δέν τό συζητῶ, τί νά πεῖς σέ ἀνελλήνιστα ἀνθρωπάκια; Αὐτά παπαγαλίζουν µόνο τίς µποῦρδες πού τούς ἔµαθε ἡ νεοταξίτικη ἀγέλη, περί «στερεοτύπων», «ἐθνικισµοῦ», «πισωγυρισµάτων» κτλ. Πάντως οἱ δυτικοί µας πάτρωνες, πού µόχθησαν δυό αἰῶνες νά καταστρέψουν τήν προσήλωσή µας στήν ἀδιάσπαστη συνέχειά µας καί στήν ὑπαρκτή ρίζα µας στή Ρωµανία, πρέπει νά νιώθουν δικαιωµένοι καί νά κοιµοῦνται ἥσυχοι. Σήµερα καί ἡ ἁπλή µνεία τῆς πατρώας Πόλης ἔχει ποινικοποιηθεῖ ἀπό τά ἐνθάδε πνευµατικά τους τσιράκια, τά ὁποῖα µέσα σέ µιά ἀεθνική κι ἀµνήµονα τσιµεντούπολη νιώθουν σάν τό ψάρι στό νερό.

Κάπως ἔτσι λοιπόν πρέπει νά δοῦµε κατάµατα τήν πραγµατικότητα καί νά ἀπαλλαχτοῦµε ἀπό τίς φενάκες περί «ἐθνικῆς ἑνότητας». Ὁ λαός µας εἶναι τεχνητά µά βαθειά διχασµένος, µέ ἕνα σηµαντικό του µέρος νά ἀκολουθεῖ τήν λεγόµενη ἐλίτ στόν ἀντίποδα τῶν ἀληθινῶν συµφερόντων του. Δυστυχῶς δέν εἶναι λίγοι ὅσοι θεωροῦν πώς λ.χ. ὁ Βερέµης, ἡ Φραγκουδάκη, ὁ Λιάκος ἤ ὁ Παπαχελάς ἔχουν σχέση µέ τόν τόπο καί τόν λαό µας καί συντάσσονται µέ τήν ἀνθελληνική τους γραµµή. Ὅσοι διατηροῦµε µιά στοιχειώδη σχέση µέ τήν πραγµατικότητα καί τήν λειτουργία τῆς αὐτοσυντήρησης ἄς εἴµαστε σέ ἐγρήγορση: ἡ παρούσα κρίση θά φωτίσει ἀποκαλυπτικά τόν πεµπτοφαλαγγίτικο ρόλο τῆς ἀθηναϊκῆς «διανόησης».

Πηγή: http://antifonitis.gr/online/?p=2425